Tak bardzo chcialam zyc... zyc pelnia zycia! Nie odmawiac sobie niczego na co mam ochote. No i wpadlam... Nocna impreza... Sex... i poranny powrot do domu. Chwila snu, i obiad. Podobno do miesa bardzo dobre jest czerwone wino. A teraz zamiast trzezwiec to coraz gozrej ze mna...
Napisalam kiedys wypracowanie na J.Polski, nie dostalam zadnej oceny. Na spodzie kartki znajdowal sie jedynie dlugi komentarze: praca chaotyczna, nie na temat, pracuj nad stylistyka, interpunkcja. Prosze napisac raz jeszcze.
Cwicze to wszystko od 6 lat, a nadal prace moje sa chaotyczne, niezrozumiale. Pomnik jest twardy, niezniszczy go czas... maze o tym by kiedys postawic sobie taki pomnik ale wiem ze jest to cos nieosiagalnego! nie mogac wybudowac sobie takiego pomnika na wiecznosc chce wybudowac cos mniejszego niz zrobil to Horacy. Chce wybudowac Dom, dac szczescie bliskim mi osoba, aby moje istnienie na tym swiecie nie bylo zbedne.
Czym lepiej mi sie wiedzie tym wieksza odczuwam pruznie. Ogladalam kiedys film. pewien biznesmen mial pieniadze, dom, prace... mugl sobie pozwolic na wszsytko. A jednak... Bylo cos czego mu w zyciu brakowalo. Dostal najpiekniejszy prezent jaki mogl sobie wyobrazic. Zaginione marzenia. Film ten nosil tytul "Gra" i jest chyba jednym z lepszych ktore w zyciu ogladalam. Ludzie mowia ze pieniadze szczescia nie daja... Ale to nie tylko o to chodzi. Brak jakichkolwiek problemow prowadzi do pustki. Tak bardzo chcialabym przezyc jakas przygode, cos co pozwoli mi na nowo docenic zycie.
"wybudowalem pomink twardszy niz ze spiżu
strzelajacy nad ogrom krolewskich piramid
nie narusza go deszcze gryzace nie zburzy
oszalały Akwilon oszczedzi go nawet
łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków
Nie wszystek umrę wiem że uniknie pogrzebu
cząstka nie byle jaka i rosnący w sławę
potąd będę wciąż młody pokąd Kapitol
ma wstepować z milczącą wstalką pontifeks
I niech mówią że stamtąd gdzie Aufidus huczy
z tego kraju gdzie gruntom brak wody gdzie Daunus
rządził ludem rubasznym ja z nizin wyrosły
pierwszy doprowadziłem nurt eolskiej pieśni
do Italów przebiwszy najpewniejszą drogę
bądź dumna z moich zasług i delfickim laurem
melopmeno łaskawie opleć moje włosy"
Pomnik... marzenie karzdego z nas. Kiedy zgine pamietac beda o mnie jedynie najblozsi... ale i oni kiedys umra i slad po mnie zaginie. Nie mam tyle sil aby postawic tak trwale dzielo... Jedyne co moge zrobic to wykorzystac zycie w jak najlepszy sposob. Poswiecajac siebie ukochanemu. Zycie to nie bajka, dobrze o tym wiesz...
Dzis są Jego urodziny. Dzień który karzdy powinien traktować za najszczęśliwszy w roku. Dokladnie 19 lat temu ujrzal po raz pierwszy świat. Przez ten czas przeżyl wiele upadków i wzniesień. Czy moglo być ich tak dużo aby zdążyc sie zrazic do otoczających Go ludzi? A jednak... To święto jest dla niego kolejnym dniem pracy. Chcialabym choć dziś zapewnić mu wszystko czego pragnie, jest to jednak niemożliwe. Po caym dzisiejszym dniu nie bylam w stanie nawet na 5 min podnieść się z luzka. Leżalam cala rozpalona w wymiętolonej pościeli. A mialo być tak pięknie.
Opatentować czlowieka? Mieć mnie na zawsze; na wylączność? Jeżeli on naprawdę tego chce, w takim razie poco ta zlość, klutnie? A gdzie miejsce na radość i śmiech? Kto chcialby spedzic życie w lochu, wsród rozmów o szarości życia, z karzdej fraszki wyciagając mrok.
Czy raz cialo dotkniete zarazą już nigdy się nie wyleczy? Czy te kolorowe światelka na suficie, drzwiach, drzewach za szybami beda powracaly tylko w fazie extasy?
Świadomość naszej klęski psychicznej pomaga nam czerpac radość z bliskości drógiej osoby. Tylko to pomaga nam przetrwać.